Wijze woorden komen niet altijd aan
Ken je dat, dat iemand wijze woorden spreekt, maar dat ze niet bij je binnenkomen? Omdat ze jou niets zeggen of misschien omdat je denkt dat die ander gemakkelijk praten heeft. En misschien is het jou ook weleens overkomen dat je dan later, op een heel ander moment, werd herinnerd aan zo’n uitspraak en je je opeens realiseerde dat het klópt!
De deur van moeder-zijn
Vorige week overkwam mij dat, toen ik mezelf aan een collega hoorde vertellen over de ruimte die vrij is gekomen in mijn leven. Dat na een aantal heel intensieve jaren, waarin twee van onze drie zonen eindexamen deden en de stap maakten naar het op kamers gaan wonen in een andere stad. Zij trokken letterlijk de deur van ons huis achter zich dicht, al gaat die in hun geval in de weekenden en vakanties gelukkig ook weer wagenwijd open. Toch is de doordeweekse stilte voor ons achterblijvers echt even wennen.
De deur van kind-zijn
Het op eigen benen gaan staan van onze oudste twee ging samen met het steeds kwetsbaarder worden van mijn moeder die op hoge leeftijd nog op zichzelf woonde. Zij had daar steeds meer zorg bij nodig. Zorg die ik haar samen met mijn broers en zussen en de thuiszorg mocht geven. Daarbij hield ze tot het allerlaatste moment zoveel als ze kon vast aan haar zelfstandigheid. Afgelopen april is ze overleden. Het afscheid begon al een jaar eerder, toen ze voor het eerst in 47 jaar mijn verjaardag vergat. Natuurlijk nam ik het haar niet kwalijk, maar het deed me wel pijn. De deur van het kind-zijn is nu voorgoed gesloten, want mijn vader overleed al toen ik 15 jaar oud was.
Iedereen krijgt ooit te maken met verlies
Dit soort ervaringen maken we allemaal vroeg of laat mee. Toch kunnen alleen wijzelf weten hoe het is om zo’n verlies mee te maken. Hoe goedbedoeld soms ook, niemand anders kan voor jou bepalen hoe het voelt. Wat mijn moeder betreft: zij was 94 jaar, een respectabele leeftijd zou je zeggen, maar dat maakt de heftigheid en het gevoel van onmacht in haar laatste dagen niet minder groot. Het is fijn om dan mensen om je heen te hebben bij wie dat wat je ook voelt of denkt er gewoon mag zijn, ook nog in de weken, maanden en jaren daarna. Die mensen heb ik gelukkig en wat zou het mooi zijn als iedereen over zo’n vangnet mocht beschikken.
Verdriet en verlies hebben tijd nodig om deel te mogen worden van wie je bent. Zo ook bij mij, zeker omdat in diezelfde tijd ook nog een zwager overleed en mijn man een auto-ongeluk kreeg, waardoor het even leek alsof we voortdurend in zwaar weer bleven verkeren.
De deur die open gaat
Als moeder van kinderen met autisme, voor wie een stabiele thuissituatie cruciaal was en als dochter van een moeder die mij nodig had, kwam mijn professionele leven lange tijd op de tweede plaats. Daar heb ik allesbehalve spijt van. Maar nu de deur van de zorg rondom mijn moeder gesloten is en ik de sleutel van de deur van mijn gezin steeds meer kan delen met mijn man en onze steeds zelfstandiger wordende kinderen, kan die van mijn professionele leven wijd open. Dat betekent meer ruimte voor mijn praktijk, in combinatie met het werk in het Bijna Thuis Huis en als buddy. Wat een geluk dat ik werk mag doen waarbij ik mensen mag helpen om hun eigen weg te vinden in het leven!