Tijdens mijn opleiding aan de Academie Integrale Menswetenschappen maakte ik voor het eerst kennis met de verhalen van Nasreddin, een wijze en tegelijkertijd komische figuur die voorkomt in volksverhalen van het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Azië. Hieronder wil ik er graag één met je delen.
Op een dag hield Nasreddin op het dorpsplein een voordracht over geluk.
Velen waren naar het plein gekomen om naar hem te luisteren, want als Nasreddin er was, gebeurde er bijna altijd wel iets verrassends.
Plotseling onderbrak een man Nasreddin en riep wanhopig: : “Meester, wat moet ik doen? Mijn gedachten laten mij niet los! Het is verschrikkelijk!”
Nasreddin zocht met zijn blik de man die dit zo wanhopig had geroepen. Toen stapte hij van het podium en rende maar de andere kant van het plein. Iedereen keek verbaasd en gespannen toe naar wat hij van plan was.
Aan de rand van het plein stond een pilaar. Nasreddin klemde zich daaraan met beide armen vast en riep wanhopig: Help! Red mij van de zuil! Ze laat me niet los!”
De man die de vraag gesteld had, was Nasreddin gevolgd en bekeek hem vol verbazing. Even wist hij niet wat hij moest zeggen. Toen zei hij: “Maar Meester, U houdt zelf de pilaar vast!”
“Juist”, zei Nasreddin, “dat is precies het antwoord op jouw vraag.”
We houden allemaal zelf onze gewoontes vast. Daarom zijn wij ook de enigen die deze kunnen loslaten.
En natuurlijk mag je er wel hulp bij vragen als je niet goed weet hoe je dat kunt doen. Stap voor stap, je moet het zelf doen, maar niet alleen!